Tijdens het jaarlijkse netwerk-event van Vindsubsidies.nl stond ik voor de uitdaging om subsidies, anatomie en poëzie aan elkaar te koppelen.
Het werd een heerlijke dag in het anatomiegebouw in Utrecht waar ik namens het Sprekerscollectief van Joop Wolters mocht spreken op het podium.
Tijdens de dag was ik als een vlieg op de muur aanwezig en er kwamen allerlei zalige woorden voorbij die ik uiteindelijk in de blender gooide en tot een wrap-up mixte (zie hieronder).
Als klap op de vuurpijl maakte Maudi Plagge deze mooie foto’s in het anatomiegebouw:
met Joop (dagvoorzitter op gympen)
In de snijzaal
Je kunt er lyrisch of kritisch over zijn.
Je kunt er van alles van vinden, subsidies,
maar vind ze maar eens, subsidies.
We staan hier in de snijzaal van subsidies.
Hier leggen we het zenuwstelsel bloot,
de pijnpunten, de kleine fysieke ongunsten,
de knopen in de spieren,
de stroperige scharnieren,
stroef lopende organen, klieren,
want zo simpel is het nie,
al die subsidie.
Maar je hebt vooral wat inzicht nodig,
wat hoor en wederhoor, een klankbord,
en daarom zijn we hier
en ook voor passie en plezier.
We begonnen met een wervelwind,
een drie kwartier durende dendersprint,
een blok zelf opgewekte energie op sprekende, circulariteit-prekende schoenen,
een tempo dat schijnbaar niet is vol te houden
zelfs voor een voelbare expert op het gebied van duurzaamheid
(herstel: volhoudbaarheid)
een wervelwind die ons maant tot
boerenverstand, iets gewoon goed verzonnens,
het beheren en beheersen van de bronnen,
niet iets ondoordachts, iets onbezonnens,
maar toch iets onontgonnens.
We gaan de crises van onze tijd
met passie te lijf,
want je creëert zelf de toekomst
die je toekomt, dus wees creatief,
duurzaamheid hoeft niet per se duur,
kijk naar de natuur
en zoek de termietenheuvel in jezelf,
denk om en stop het gekeuvel in jezelf,
maar wees creatief, pro-actief,
heb de aarde lief,
schrijf je nageslacht een brief,
denk groot of start klein,
neem in de binnenstad een plein,
iets wat nog fraai ontluiken kan,
iets wat impuls gebruiken kan,
iets waar je subsidie-technisch induiken kan.
We staan hier in de snijzaal van subsidies,
we delen hier kennis en missies en visies,
open, reikhalzend, niet stijf en rigide,
van intern tot extern, modern en hybride.
Het lichaam en geldstroom: de analogie…
GRIP OP SUBSIDIES EN ANATOMIE
want we willen het in de vingers.
onder de knie en
op de heupen krijgen.
We willen dit complexe lijf
dat het subsidie-landschap blijkt
verrijkt en vindingrijk te lijf gaan.
We breiden uit en trainen ons
in professionele afdelingen
en subsidievolgsystemen
in plaats van problemen en schemerige schijncollega’s
die self-proclaimed expert zijn op het soms vreemd gedefinieerde speelveld
der subsidie-verlening.
We delen roadmaps met elkaar,
want we bewandelen graag
de snelste, groenste en efficiëntste route.
Het liefst in slimme, giant steps
om niet zoals in Google Maps
de afslag te pakken waarbij staat
“21 minuten langzamer”,
want daar staat de man met de hamer,
dus we zoeken het in een samen
optrekken en komen tot iets eclectisch,
het delen van best practises.
We staan hier in de snijzaal van subsidies.
We kijken in haar hersenpan
en wat je er van leren kan.
Wat is planmatig en wat is reflex?
We inspecteren de cortex
en het is machtig, man!
Je tuurt in de gedachtengang
van de ander
en ziet hoe bij een ander, een gemeente,
iets verandert.
Een blik in de hersenpan-planologie:
GRIP OP SUBSIDIES EN ANATOMIE
We staan hier in de snijzaal van subsidies.
We ontleden haar wat mijn part,
want wij zijn het kloppende hart,
het stromende bloed
van wat je met die gelden moet
of kan of mag of wil,
als wij het ritme, de slagkracht niet behouden
valt de hartslag… stil…
maar subsidies zijn juist bedoeld om imperfecties op te lossen,
beloftes en vernieuwingen in te lossen.
het zijn soms de stenen van iets groots dat moet gebouwd;
think big, start small, act now.
Omarm efficiëntie,
de regelmatige rechtmatigheid en de orde zonder stress,
maar omarm ook het innovatieproces;
ze leert ons de les dat het ons allemaal aangaat,
dat je bij A al in termen van B praat,
dat zonder de chaos het nieuwe niet ontstaat.
Het gaat dus om de sensatie en de revelatie
van co-creatie.
Een gemeenschappelijk gevoel gestoeld
op het werken aan een gemeenschappelijk doel.
We staan hier in de snijzaal van subsidies.
We leggen de paden bloot, de mazen en de aders
en pogen iets te leren
te innoveren
te excelleren,
maar we zien ook de beren op de weg.
We herstructureren.
We halen capriolen uit en zetten mooie stappen;
en plein public en onderhuids.
We zoeken (al lijkt het soms op acrobatie)
GRIP OP SUBSIDIES EN ANATOMIE
