Op 14 november 2018 vond er een interessante conferentie plaats van Cultuuronderwijs/Scholen in de Kunst in Amersfoort met als thema: culturele diversiteit. Daarbij mocht ik een wrap-upgedicht schrijven om de algemene boodschap en sfeer van de bijeenkomst samen te vatten.
Vooral op basis van de sprekers aan het begin van het evenement (Fatma Koser Kaya en Özcan Akyol) schreef ik een gedicht dat ik aan het einde van de bijeenkomst ten gehore bracht (zie foto’s onderaan). Vandaar de naam “wrap-up”, wat zoiets betekent als afronden of verpakken.
Na nog wat mensen te hebben gesproken en workshops te hebben bijgewoond is dit het eindresultaat geworden:
Missie
Centraal als thema stond diversiteit.
Dat ging toch over ras en achtergrond,
geloof, geaardheid, kroeshaar of juist blond
en over termen als etniciteit?
Maar al die grote woorden zeer ten spijt
blijkt dat je als immigrantenkind
het “anders zijn” niet eens zo ondervindt
en dat veel afhangt van nieuwsgierigheid.
Ach, wie je bent is zomaar een verweving
van je taal, je school en je cultuur,
met wie je speelt en ook in welke buurt;
zo word je het product van je omgeving.
Maar waar je woonde en bent opgegroeid
(bijvoorbeeld Deventer in ’84,
in een buurt wat pauper en neerslachtig)
houdt je soms geketend en geboeid.
De een voelt zich als kind gehoord, geborgen,
met een gevulde maag, gevulde zakken.
De ander heeft bijkans geen cent te makken
en klampt zich vast aan “met het oog op morgen”.
Zo blijkt dat het dus best gevaarlijk is
om als docent te focussen op leren
en te vergeten om te observeren
wat een kind kán en wie het waarlijk ís.
Vandaar dat nu mijn eindconclusie is
dat de kiem van kunde en talent
vooral benoemd moet worden en herkend
en dat “niets kunnen” een illusie is.
Aan u de taak talent dat soms heel diep
in iemands binnenste lui ligt te slapen
in dans of spel of taal te doen ontwaken
bij u op school, ’t cultuurhuis of de bieb.
De Man met de Pen ©
De reacties achteraf en later op social media waren erg positief en lovend.
